Deze zomer trouw ik met mijn zielsverwant, met mijn beste maatje.
Rozengeur en maneschijn, zegt uw hoofd?
Haha! Ik denk dat ook altijd van andere koppels. ???? Nee hoor… wij hebben periodes gekend van opperste verliefdheid, diepe liefde, boosheid, diep verdriet, radeloosheid, verbazing, angst, twijfel, zelfs -jawel – een splitsing. Vandaag zitten we, gelukkig, weer heerlijk in die zalige periode van diepe liefde en verliefdheid.
Het punt is niet dat deze emoties zijn voorgekomen in onze relatie. Het punt is dat deze emoties met zekerheid gaan voorkomen in een relatie, zeker als je al heel wat jaren met iemand deelt. Vraag is dus hoe je met die moeilijke periodes kan omgaan. Soms brengen die emoties ons echt aan het twijfelen en zegt ons hoofd: “Dit wil ik niet meer voelen, nooit meer!” en dan doen we allerlei zaken zoals: weglopen, de ander forceren tot bepaald gedrag of bepaalde uitspraken, aflopen gelijk een wekker, zwijgen, ons afsluiten, … Zelfs vreemdgaan behoort tot dit rijtje. Op dat moment ben je met één ding bezig; met je pijn waar je van weg wil, niet met je relatie. Vaak komt een discussie neer op: jij doet dingen die in mijn hoofd anders moeten of waarvan ik bang ben dat je dat in de toekomst nog gaat doen. Ons hoofd vindt het zeer moeilijk om, om te gaan met zulke angstaanjagende voorspellingen of met zulke oncontroleerbaar gedrag van je partner.
Gelukkig gebeurt nadien ooit iets hilarisch: je staat de ochtend nadien op en je zegt “sorry” en “ik hou van jou” en knuffelt eens goed. De hele discussie is van de baan en je hebt precies niet persé meer dezelfde mening als die waar je de avond ervoor zo hard van overtuigd was. ???? (I know all about it!)
Soms. Soms is het ook genoeg geweest en dat kan niemand voor jou bepalen wanneer dat zo is. Enkel jij. Niet jouw vriend(inn)en die allang vinden dat het genoeg geweest is, of vinden dat je een dramaqueen bent maar dat niet tegen je zeggen. Niet jouw partner. Jij in alle stilte. Dit doe je (best) niet vanuit pijn. Dit doe je vanuit wijsheid. Wie weet, hopelijk niet (!), beslis ik of mijn toekomstige man dat ook wel in de (verre) toekomst. En wie weet, kiezen we dan in een later stadium opnieuw voor elkaar, zoals ik ook wel zie gebeuren in onze groepspraktijk. Een raar idee?
Let’s face it: een relatie hebben met onszelf is soms al heel erg moeilijk. We snappen onszelf toch ook vaak niet? Wij maken zeer ernstige beloften met onszelf waarvan we dan nadien het liefst doen alsof we die nooit gemaakt hebben. Wij zeggen iets tegen iemand op een manier die helemaal niet zo bedoeld was. We stellen dingen uit die we lastig vinden. We kunnen ongelofelijk boos zijn op onszelf voor hoe we in elkaar zitten. We kunnen echt niet (willen) luisteren naar wat we van onszelf nodig hebben. We kunnen onszelf ook iets voorliegen dat het niet meer mooi is. We kiezen ooit voor gemakkelijkheidsoplossingen die compleet belachelijk zijn, zoals schoenen kopen omdat we ons dan beter voelen (I know, believe me – zalig hè :-D). Allemaal gedragingen die we onze partners (maar ook onze collega’s, vrienden, …) kunnen verwijten.
Wat zou er gebeuren als we iets minder hard zouden zijn voor onszelf en/of voor onze partner? Wat als je pas een discussie start als je opnieuw voelt hoe diep je van iemand houdt? En de discussie ook enkel verderzet als je vanuit dat gevoel met iemand kan communiceren?
Wat zeg ik vooral niet? Ik zeg niet dat we terug moeten naar aloude Vlaamsche normen, m.n. ‘alles is peis en vree als we met z’n allen gewoon alles onder de mat te vegen. Soms moeten de puntjes op de i en moeten dingen anders en moet dat in je communicatie heel erg duidelijk zijn. En evengoed zeg ik opnieuw: als je die puntjes op de i zet, kan je dat doen vanuit je boosheid en frustratie die je kwijt wil of vanuit het bouwen aan een liefdevolle relatie met jezelf en de ander. Moeilijk hè?! En haalbaar! En ja, soms écht moeilijk. Het is een commitment wat je met jezelf en de ander aangaat om dit te blijven (leren) doen met vallen en opstaan. Mij lukt dit ECHT niet altijd. Maar ik ben bereid in alle kwetsbaarheid te oefenen met deze vaardigheid. Dat ben ik aan mezelf verplicht en aan de liefde van mijn leven. Dit engagement is me veel te veel waard. Ik wil zelf geen pijn gedaan worden, maar ik wil zelf ook geen pijn doen. Jij? Welk commitment wil jij aangaan in jouw dierbare relatie?
Ik heb niet de juistheid in pacht of dé formule voor eeuwig geluk. Ik hoop je wel te kunnen inspireren om stappen te (blijven) zetten richting een liefdevolle relatie met jezelf en de mensen rondom je die je liefhebt.