Dit is iets wat ik vroeger heel vaak deed en nu voor moet opletten; dat ik mezelf en anderen niet bekijk of benader vanuit een zwart-wit visie. Dat wil zeggen: in mijn hoofd kon/kan iemand slecht zijn of goed. Er is geen middenweg. Wanneer ik iets niet goed doe dan kan ik nogal geneigd zijn om mezelf helemaal af te schieten. Zonder enige vorm van nuancering kan ik dan denken: ‘Ik ben niet goed bezig’. Ik doe mezelf daarin tekort. Ik doe mezelf dan eigenlijk pijn. Het is namelijk niet de volledige waarheid.
Maar ook wanneer andere mensen iets deden/doen wat ik moeilijk kan plaatsen of “wat ik nooit zo zou doen”, dan kan ik erg zwart-wit over die mensen gaan denken. Ik geloof dan bvb. echt niet dat iemand met een andere politieke overtuigingen dan ikzelf een goede ouder kan zijn. Ergens weet ik dat mijn hoofd dan zevert. Maar in een ander hoekje van mijn hersenen geloof ik er geen barst van. Ik doe die andere mensen dan tekort.
Niet iets om trots op te zijn. En iets wat ik echt moeilijk vond en met momenten nog vind om daarin te nuanceren. Ik heb daar een logische uitleg voor waarom dit zo is. Wanneer je dit rondom jou ziet gebeuren als je kind bent of wanneer je zelf als kind zo benaderd wordt, dan kan het gebeuren dat je dit gewoon overneemt en hetzelfde doet naar jezelf en/of naar anderen. Dit betekent niet dat mijn ouders het niet goed met mij voor hadden. Dat zou dan weer zwart-wit denken zijn als ik dat hieruit zou concluderen. ????
Een cliënt van mij gaf me deze week dit prachtige gedicht van Stef Bos dat daarover gaat. Misschien helpt het jou ook om er af en toe naar te kijken:
Het midden
Stef Bos
Ik sta hier in het midden
De wereld om mijn heen
De linkerkant is bloedeloos
De rechterkant van steen
Wat voor de ene liefde is
Is voor de ander haat
Alsof wij zijn vergeten
Dat het midden nog bestaat
Er is geen kant te kiezen
Ze maken ons wat wijs
Ze praten over zwart en wit
Maar wijsheid is vaak grijs
De een sterft voor een god
Die de ander dood verklaart
Alsof wij zijn vergeten
Dat het midden nog bestaat
En we sluiten onze poorten
Om te houden wat we hebben
We sluiten alles buiten
Alles wat ons nog kan redden
Wij zijn bang om te verliezen
Wat al lang verloren is
En we zien niet dat de weg
Naar buiten voor ons open ligt
De eenvoud gaat ten onder
In een zee van overvloed
De kudde zoekt een herder
En de wolven ruiken bloed
En de honger naar sensatie
Maakt een koning van een dwaas
Alsof we zijn vergeten
Dat het midden nog bestaat
We zoeken naar een richting
Wij weten niet waarheen
Wij zijn te weinig samen
We zijn teveel alleen