Alleen onder volk: weer een blogje buiten mijn comfortzone

Alleen onder volk: weer een blogje buiten mijn comfortzone

Deze zomer ging het wereldcongres van de ACBS door in Montréal, Canada. Normaal zou ik ook gaan, maar door omstandigheden kon ik er dit jaar helaas (lees: heelaaaaaas) niet bij zijn. Echt bijzonder jammer, verdrietig, … want ik weet dat ik er weer ontzettend veel zou bijleren én dat ik mijn vrienden van over de hele wereld voor een volle week dicht bij mij zou hebben. En toch…

Ik kan me zo alleen voelen op zo een congres. Of op een festival, of tijdens een etentje met vele mensen rondom mij. Vaak heb ik het gevoel dat ik er niet echt bij hoor. Tegelijkertijd neem ik ook een soort van metapositie in, een observerende positie waardoor ik mezelf ook wel een beetje buiten de groep zet. Ik kan dan ook wel plekjes opzoeken waar ik alleen ben, misschien zelfs net op het moment dat ik mensen rondom mij zou willen hebben.

Ik maakte me de bedenking dat ik hier waarschijnlijk niet de enige in ben. Er zijn ongetwijfeld nog mensen die hier last van hebben. In elk geval heb ik voor zo’n congres altijd gesprekken met anderen over het gevoel alleen te zijn en zijn er altijd wel die dat beamen.

Je alleen voelen tussen een hoop mensen kan te maken hebben met heel veel zaken uit je leergeschiedenis. In mijn geval gaat het over overtuigingen: dat mensen me niet echt moeten, dat het niet kan dat ik er echt bij hoor, dat ze me niet belangrijk vinden, … Al deze dingen worden net getriggerd wanneer het leuk wordt. Dan zegt mijn hoofd: ‘Wacht es even; dat klopt hier niet!’ en dan trekt het mij uit de situatie.

Wat ik lange tijd gedaan heb om hiermee om te gaan is vluchten voor dat gevoel. Je alleen voelen, vind ik persoonlijk een verschrikkelijk gevoel. Wij zijn kuddebeesten, we willen ergens bij horen. Voor ons mensen is dat biologisch gezien gewoon belangrijk. Voor mij voelt alleen zijn als naakt, kwetsbaar, eenzaam, verloren.  

Mijn vluchtgedrag zag er als volgt uit: doen alsof dat gevoel er niet is en me hopeloos proberen te amuseren. Situaties als deze ging ik uit de weg met uitvluchten en excuses allerhande, zoals ‘ik kan niet’, ‘ik ben ziek’ of ‘dat is niks voor mij’. Of naar het toilet gaan en daar wat langer blijven hangen,… En euh, voor alle duidelijkheid; niet naar het congres in Canada gaan, beste vrienden die meelezen, was géén uitvlucht. ????

Mijn motto is: “hoe kan ik een moeilijke situatie ombuigen tot een uitdaging?” En zoals steeds kijk ik dan door mijn ACT-bril naar het leven en alle vraagstukken die het voor mijn voeten werpt. Wat ik geleerd heb (aan het leren ben), is om in eerste instantie te stoppen met wegvluchten. Ik zal immers nooit om kunnen met dit soort situaties als ik blijf vluchten.

En dan?! Wat doe je dan?! Mezelf niet anders voor doen dan ik ben. Weten dat er geen knop in mijn hersenen, geen magisch inzicht, geen gouden truc of fantastische tip is die ervoor kan zorgen dat ik me ineens niet meer alleen voel onder mensen. Twee jaar geleden besloot ik de uitdaging aan te gaan. I owe it to me. Ik heb recht op dit soort prachtige ervaringen. Ik neem sindsdien mezelf mee op congres, mee op stap met vrienden. Ik mag af en toe wegvluchten, zolang ik maar terug ga. Zoals je iemand meeneemt die zich niet goed voelt en waar je regelmatig bij checkt wat die persoon nodig heeft. Ik doe er alles aan opdat die persoon (ikzelf die mij alleen voelt) op zijn gemak is en niks moet. Ik heb de vrijheid om deel te nemen aan het gesprek en de vrijheid om me wat achteruit te zetten. Geen verplichtingen. Ik weet dat ik af en toe echt zal deelnemen en af en toe vanuit een helikopter naar mezelf en de anderen zal kijken. En dat is ok, dat is zoals het is. Op deze manier kan ik steeds meer ontspannen aan zulke dingen deelnemen. Kon ik dat meteen? Kan ik er nu al 120% van genieten? Nope. Absoluut niet. Maar wel al veel meer dan vroeger, toen ik nog van alles probeerde te doen om net zoveel te genieten als iedereen rondom mij. Of net weg te vluchten waardoor ik het feestje helemaal miste.

 

Neem jezelf deze zomer mee op festival, op etentjes, op reis. Zorg voor jezelf als je dit niet gemakkelijk vindt. Maar blijf wel trekken aan jezelf als je weet dat jij een drempeltje over moet omdat je het eigenlijk wel allemaal wíl meemaken.

 

Veel succes! <3